ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

Δε χρειάζεται πολύς χρόνος για να γεννηθεί μια σεναριακή ιδέα, αρκεί μια αφορμή. Χρειάζεται, όμως, χρόνος πολύς, ώστε να διατυπωθεί και να καταφέρει να μετεξελιχθεί σε σενάριο.

Ο Σεπτέμβρης του 2007 με βρίσκει εθελοντή-μέλος μιας θεατρικής ομάδας για άτομα με νευρομυϊκές παθήσεις, όπου γνωρίζω και συναναστρέφομαι για πρώτη φορά άτομα με κινητικές δυσλειτουργίες (σε αμαξίδια) και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη «σύγχρονη» κοινωνία. Η γνωριμία μου με μια κοπέλα και το αγόρι της (κι οι δυο σε αμαξίδιο) μας οδηγεί σε μια σειρά εξόδων «για καφέ». Ατέλειωτες ώρες συζητήσεων. Περί ανέμων και υδάτων κι έπειτα για όλα τα αυτονόητα για ‘μένα κι απροσπέλαστα σ’ εκείνους… Μια βόλτα στο Κέντρο, μια μετακίνηση με το metro ή το να πάνε σινεμά. Κι έφτασε η στιγμή που ρώτησα πώς γνωριστήκανε…
Τότε, έμαθα ότι «δε χρειάζεται πολύς χρόνος… αρκεί μια αφορμή». Δυο παντελώς άγνωστοι άνθρωποι, που πάσχουν από την ίδια σπάνια ασθένεια, «διασταυρώθηκαν», όταν τυχαία μια φίλη της μητέρας του αγοριού άκουσε μια κοπέλα, υπάλληλο σε ένα κατάστημα ρούχων, να μιλά για τη σπάνια πάθηση της αδερφής της. Τα τηλέφωνα ανταλλάχθηκαν και το αγόρι τηλεφώνησε στην κοπέλα.
Ο καφές μόλις είχε τελειώσει… Τ’ αγόρι μου ‘βαλε να ακούσω στο κινητό του το κομμάτι που έγραψε στον υπολογιστή αμέσως μόλις έκλεισαν το τηλέφωνο μετά την πρώτη τους επικοινωνία. Το κομμάτι με μάγεψε κι ο τίτλος έγραφε: «Wings Of An …». Αυθόρμητα ρώτησα «γιατί “Wings Of An Angel”;» για να πάρω την απάντηση «δεν είναι Angel …αλλά ELEPHANT!». Κατά τη συνομιλία τους, τη βραδιά της πρώτης γνωριμίας, είχε ειπωθεί ότι ένιωθαν δυσκίνητοι σαν ελέφαντες και πως με τη φαντασία τους για φτερά μπορούσαν να πετάξουν ο ένας κοντά στον άλλο. Κάπως έτσι γεννήθηκαν τα ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΑ. Τους είπα ότι κάποτε θα το έκανα σενάριο. Χρειάζεται, όμως, χρόνος πολύς, ώστε μια ιδέα να διατυπωθεί και να καταφέρει να «σεναριοποιηθεί». Ωστόσο κάποτε τα καταφέρνει… κι απελε-φτερώνεται ;)

Μόνη πρόθεση «των Φτερών του Ελέφαντα» είναι να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν, να προβληματίσουν και εν τέλει να ευαισθητοποιήσουν έστω και έναν συνάνθρωπό μας απέναντι σε άτομα με πάσης φύσεως αναπηρία, σε άτομα κοινωνικά αποκλεισμένα, απέναντι σε οποιονδήποτε συνάνθρωπο ή συνανθρώπους, στην ίδια την κοινωνία.

ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ ΙΔΕΑ

Η σωματική αναπηρία είναι ανίκανη να νικήσει την ελευθερία του πνεύματος και να υποδουλώσει τις αρετές κάποιου.

ΣΥΝΟΨΗ

Τα άτομα με σωματικές αναπηρίες ξεχωρίζουν για τις αρετές τους, την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την κατανόηση και τον σεβασμό για τον συνάνθρωπο, την ελπίδα και τη θέληση τους για ζωή, για όλα αυτά που μπορούν να προσφέρουν και όχι για αυτά που ο περίγυρος θεωρεί ότι είναι ανίκανα να πράξουν.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το παραμύθι του Έκτορα, του «έκπτωτου φτερωτού ελέφαντα», ειπωμένο από τον γονέα ενός παιδιού με σωματική αναπηρία παραλληλίζει την κοινωνία των δυσκίνητων ελεφάντων με αυτή στην οποία ζουν τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Η αδιαφορία του περιγύρου που και οι δύο βιώνουν τους οδηγεί στην απομόνωση και τον αποκλεισμός τους από όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Το όνειρο για ένταξή τους στο δυναμικό της κοινωνίας, η αυτοπεποίθηση και η ψυχή τους μπορούν να ανατρέψουν κάθε προκατάληψη, ασχέτως αποτελέσματος.

Ακολουθεί το ΣΕΝΑΡΙΟ

"Τα Φτερά Του Ελέφαντα".


Συμβουλή:

Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να αφήσετε την φαντασία σας, τα συναισθήματα και τον εαυτό σας ελέφτερα. Κι απλώς... να απολαύσε την πτήση!

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση,


antonisbouritsas ;)

ΣΚΗΝΗ 1

ΕΞΩΤ. «ΠΑΤΡΙΔΑ» ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ – ΗΜΕΡΑ

Ομάδα ΝΕΑΡΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ αποχαιρετά τους ΓΟΝΕΙΣ και ξεκινά αναζήτηση «πατρίδας».

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Οι ελέφαντες όταν γεννιούνται έχουν ένα σκοπό. Να μετακινηθούν όσο είναι ακόμα μικροί κι ευκίνητοι για να βρουν ένα μέρος να ζήσουν μόνιμα. Η αναζήτηση της «πατρίδας» τους ξεκινά μόλις συμπληρώσουν το 10ο έτος της ηλικίας τους και μπορεί να κρατήσει πολύ καιρό. Οι νεαροί ελέφαντες φεύγουν σε ομάδες, αποχαιρετώντας την ανήλικη ζωή και τα μέλη της οικογένειάς τους, για να βρουν τη δική τους «πατρίδα». Όμως όσο μεγαλώνουν τόσο πιο δυσκίνητοι γίνονται και πολλές φορές αναγκάζονται να κάνουν «πατρίδα» τους ένα μέρος που δε θα έκαναν ποτέ.

ΣΚΗΝΗ 2

ΕΞΩΤ. ΕΡΗΜΟΣ – ΗΜΕΡΑ

Ένας ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ περπατά μόνος στην έρημο.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Κι όταν γεράσουν αρκετά και δε μπορούν πλέον να προσφέρουν στο κοπάδι, φεύγουν χωρίς προειδοποίηση για ένα μακρινό ταξίδι προς άγνωστη κατεύθυνση, που θα διαρκέσει μέρες. Είναι το τελευταίο τους ταξίδι, αφού προορισμός τους είναι ένα μέρος που ποτέ στη ζωή του δεν επισκέφτηκε κανένας ελέφαντας κι όμως -μυστήριο πώς- όλοι οι ελέφαντες στο τέλος το βρίσκουν. Ενστικτωδώς ακολουθούν την πορεία που οι πρόγονοί τους ακολούθησαν πριν από αυτούς και που θ’ ακολουθήσουν μετά από αυτούς οι απόγονοί τους για γενιές γενεών. Κι είναι περίεργο πώς ένας ελέφαντας περπατώντας έναν άγνωστο δρόμο, ξέρει πότε έχει φτάσει στο μυστηριώδες αυτό μέρος. Γιατί όταν φτάσει, λυγίζει τα πόδια κουρασμένος και ξαπλώνει στο απαλό σαν πουπουλένιο πάπλωμα έδαφος για να αρχίσει η πιο επίπονη διαδικασία που έχει περάσει ποτέ, αλλά πλέον είναι έτοιμος από καιρό. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται «φτέρωση».

ΣΚΗΝΗ 3

ΕΞΩΤ. ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ – ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Ο ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ γονατίζει και ξαπλώνει στο έδαφος κουρασμένος.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Αρχικά, κατά τη «φτέρωση», εμφανίζονται δύο μικρά εξογκώματα στα δεξιά κι αριστερά της σπονδυλικής στήλης στην πλάτη του ηλικιωμένου ελέφαντα, λίγο πιο κάτω από το ύψος του κεφαλιού. Αυτά τα εξογκώματα ραγδαία αναπτύσσονται εσωτερικά πιέζοντας αφόρητα το ζαρωμένο δέρμα που αντιστέκεται. Η «φτέρωση» είναι ότι πιο επώδυνο μπορεί να περάσει ένας ελέφαντας, αλλά συνάμα κι ότι πιο λυτρωτικό. Τα εξογκώματα γδέρνουν, πληγιάζουν και τελικά σκίζουν τη σάρκα του. Τότε δύο υπέροχα κατάλευκα φτερά αστραποβολούν μιαν εκτυφλωτική λάμψη. Από εκείνη τη στιγμή έχει ανακτήσει τη χαμένη του ευκινησία και για πρώτη φορά μπορεί να πετάξει. Να πε-τά-ξει! Είναι ελεύθερος!

ΣΚΗΝΗ 4

ΕΞΩΤ. ΕΡΗΜΟΣ «ΠΑΤΡΙΔΑ» ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ – ΗΜΕΡΑ

Ο ΕΚΤΟΡΑΣ μόνος του, ενώ μια ομάδα ΝΕΑΡΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ μαζεμένοι πιο πέρα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Η ιστορία μας αρχίζει με αφορμή μια εξαίρεση του κανόνα που συμβαίνει στην κοινωνία των ελεφάντων. Τα πράγματα δεν είναι πάντοτε τόσο προβλέψιμα. Κάποιες φορές γεννιούνται ελεφαντάκια που δεν είναι τόσο ευκίνητα όσο άλλα κι όσο μεγαλώνουν τόσο πιο δυσκίνητα γίνονται πριν τη φυσιολογική έναρξη της δυσκινησίας. Είναι ελέφαντες που γεννιούνται ώριμοι και ωριμάζουν περισσότερο από άλλους που γεννιούνται ανώριμοι και ωριμάζουν ή ίσως και να μην ωριμάσουν ποτέ. Είναι ελέφαντες που αγωνίζονται καθημερινά ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, όπως η ανεύρεση τροφής, η μετακίνηση ή το να πιεις νερό από το διπλανό ποτάμι. Είναι ελέφαντες που σε περιόδους κρίσης, όπως σε επίθεση λιονταριού ή φωτιάς, το κοπάδι τούς αφήνει πίσω προκειμένου να γλιτώσει. Κανείς δεν τους συναναστρέφεται και όταν σπάνια αυτό συμβαίνει η απροθυμία είναι πάντοτε εμφανής, γιατί αυτοί οι ελέφαντες είναι… οι «έκπτωτοι».

ΣΚΗΝΗ 5

ΕΞΩΤ. ΕΡΗΜΟΣ – ΗΜΕΡΑ

Οι ΝΕΑΡΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ και ο ΕΚΤΟΡΑΣ συναντούν ένα άλλο ΚΟΠΑΔΙ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Πριν από περίπου δυο μήνες μια ομάδα νεαρών ελεφάντων έφυγε προς αναζήτηση «πατρίδας». Ανάμεσά τους και ο Έκτορας. Ένας… «έκπτωτος»! Στη διάρκεια του ταξιδιού το κοπάδι του διασταυρώθηκε με ένα άλλο που πήγαινε δυτικά. Η συνάντηση αυτή παίζει καθοριστικό ρόλο στην υπόλοιπη ζωή του Έκτορα, καθώς τότε γνώρισε τον έρωτα για πρώτη φορά στα μάτια της Αριάδνης. Κι αυτή… μια «έκπτωτη»! Δε χρειάστηκε πολύς χρόνος για την «τυχαία» συνάντηση, γιατί η Φύση κάποια πράγματα τα έχει προκαθορίσει. Την ώρα που οι ελέφαντες ξεκουράζονταν δίπλα στο ποτάμι, κάτω από καταπράσινα δέντρα, έπειτα από μέρες ταξιδιού…

ΣΚΗΝΗ 6

ΕΞΩΤ. ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΔΕΝΤΡΑ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΟΧΘΕΣ ΠΟΤΑΜΟΥ – ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Ο ΕΚΤΟΡΑΣ κάθεται. Η ΑΡΙΑΔΝΗ προσπαθεί να φτάσει τον μοναδικό καρπό ενός χαμηλού δέντρου.

ΑΡΙΑΔΝΗ
Χμμ… Χμμ…

ΕΚΤΟΡΑΣ
Θες βοήθεια;

ΑΡΙΑΔΝΗ
Χμμ… (τον αγνοεί)

ΕΚΤΟΡΑΣ
Έι… Εσύ εκεί! Θες βοήθεια;

ΑΡΙΑΔΝΗ
Ε… (ξαφνιασμένη) Σε… (με απορία) Σ’ εμένα μιλάς;

ΕΚΤΟΡΑΣ
Ναι! Δε βλέπω κανέναν άλλο να προσπαθεί να φάει…

ΑΡΙΑΔΝΗ
Μα… Δεν προσπαθώ να φάω! Γυμνάζομαι… Ναι! Αυτό είναι! Γυμνάζω… την προβοσκίδα μου.

ΕΚΤΟΡΑΣ
Αλήθεια; Δεν έχω ξαναδεί ελέφαντα να γυμνάζει την προβοσκίδα του σε τόσο χαμηλό δέντρο.

ΑΡΙΑΔΝΗ
Ξέρεις… η μητέρα μου μου είπε να προσέχω την προβοσκίδα μου, γιατί αν τη στραμπουλίξω δε θα μπορώ να φάω και να πιω νερό. Γι’ αυτό γυμνάζομαι σε χαμηλά δέντρα.

ΕΚΤΟΡΑΣ
Δίκιο έχει η μητέρα σου. (την πλησιάζει αργά) Λέω να γυμναστώ κι εγώ. (με πολλή προσπάθεια τεντώνει την προβοσκίδα και κόβει τον καρπό) Ουπς! Φαίνεται… πείνασα. Εσύ; Θέλεις;

ΑΡΙΑΔΝΗ
Δεν…

ΕΚΤΟΡΑΣ
Σίγουρα;

ΑΡΙΑΔΝΗ
Καλά. Αφού επιμένεις…

Η ΑΡΙΑΔΝΗ πιάνει τον καρπό αγγίζοντας την προβοσκίδα του ΕΚΤΟΡΑ. Αμηχανία. Η ΑΡΙΑΔΝΗ τρώει τον καρπό, ενώ ο ΕΚΤΟΡΑΣ την κοιτά μαγεμένος.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Τότε ήταν η πρώτη φορά που και οι δυο τους ένιωσαν κάτι μαγικό, καθώς ο ένας άγγιξε την προβοσκίδα του άλλου. Ποτέ κανείς ξένος μέχρι τότε δε θέλησε να τους αγγίξει.

ΣΚΗΝΗ 7

ΕΞΩΤ. ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ – ΝΥΧΤΑ

Ο ΕΚΤΟΡΑΣ και η ΑΡΙΑΔΝΗ κοιτούν τη δύση του ήλιου. ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ κοιμούνται μαζί.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Τ’ απόγευμα ήρθε κι ο Έκτορας με την Αριάδνη το καλωσόρισαν μαζί, κοιτώντας τον ήλιο που αργά έβαφε με πύρινα χρώματα τον ουρανό που σε λίγο έναστρος τους κρατούσε συντροφιά. Αποκοιμήθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον.

ΣΚΗΝΗ 8

ΕΞΩΤ. ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ – ΗΜΕΡΑ

Ο ΕΚΤΟΡΑΣ μόνος του στο σημείο που κοιμήθηκαν με την ΑΡΙΑΔΝΗ.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Όταν ξύπνησε ο Έκτορας, η Αριάδνη είχε χαθεί μαζί με το κοπάδι της. «Έφυγαν νωρίς το πρωί», άκουσε να λένε κάποιοι από το δικό του κοπάδι. Είχε δύο επιλογές: να ψάξει να τη βρει -επιλογή που εγκυμονούσε κινδύνους να χαθεί μόνος κι απροστάτευτος σ’ έναν άγνωστο κόσμο- ή να ακολουθήσει το κοπάδι του και τη σιγουριά που αυτό παρείχε… Κι αυτό έκανε!

ΣΚΗΝΗ 9

ΕΞΩΤ. ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ – ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΗΜΕΡΑΣ-ΝΥΧΤΑΣ

Ο ΕΚΤΟΡΑΣ περπατά με το ΚΟΠΑΔΙ του. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι τελευταίος.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Οι μέρες περνούσαν κι η αγωνία του για την τύχη της φούντωνε. Ο «μίτος της Αριάδνης» του τον προσκαλούσε να τη βρει. Κάθε βράδυ, παρόλη την κούραση απ’ το καθημερινό περπάτημα κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, την ώρα που οι άλλοι ελέφαντες έπεφταν για ύπνο, εκείνος έμενε αρκετή ώρα ξύπνιος κοιτάζοντας τον ουρανό, αναπολώντας τις στιγμές που κοίταζε τον ίδιο ουρανό παρέα με την Αριάδνη. Και μια νύχτα, θυμήθηκε κάτι…

ΣΚΗΝΗ 10

ΕΞΩΤ. ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΞΕΡΑΜΕΝΟ ΔΕΝΤΡΟ – ΝΥΧΤΑ

Ο ΕΚΤΟΡΑΣ μόνος κοιτάζει τα αστέρια.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Κάποτε η μητέρα του τού είχε πει πως όταν κάποιος ελέφαντας θέλει κάτι πολύ, η Φύση τον βοηθά να το καταφέρει. Θυμήθηκε και κάτι ακόμα… πως όταν ένα αστέρι πέφτει μπορείς να κάνεις μια ευχή, κι αυτή πραγματοποιείται. Και επειδή η Φύση αγαπά τα πλάσματά της και συμπάσχει μαζί τους… κι ίσως επειδή ο Έκτορας το ήθελε πολύ… Εκείνη τη νύχτα, καθώς αγνάντευε τον σκοτεινό ουρανό, ένα αστέρι… έπεσε!

Ένα αστέρι πέφτει. Πίσω από τον ΕΚΤΟΡΑ εμφανίζεται η ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΕΦΑΝΤΙΝΑ σαν οπτασία.

ΕΚΤΟΡΑΣ
Θέλω να βγάλω φτερά!

ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΕΦΑΝΤΙΝΑ
Αγόρι μου! Είσαι σίγουρος πως αυτή θες να είναι η ευχή σου;

ΕΚΤΟΡΑΣ
Ναι! (αποφασισμένος) Θέλω Να Βγάλω Φτερά! (η λέξη «φτερά» αντηχεί) Ν’ απελε-φτερωθώ!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Η Φύση μπορεί να παίρνει, ξέρει όμως και να δίνει. Έτσι τη νύχτα αυτή, μέσα σε αφόρητους πόνους, ο Έκτορας… έβγαλε φτερά!

ΣΚΗΝΗ 11

ΕΞΩΤ. ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ – ΗΜΕΡΑ

Ο ΕΚΤΟΡΑΣ πετά. Ο καιρός συνεχώς αλλάζει: ήλιος – βροχή – ανεμοθύελλα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Από το επόμενο πρωί βάλθηκε να ψάχνει αδιάκοπα τον άγνωστο κόσμο, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, πετώντας δυτικά δίχως να ξαποστάσει. Κάτω από καυτό ήλιο, μέσα σε έντονη καταιγίδα και μ’ αντίθετους ανέμους να εναλλάσσονται, διέσχιζε μέρες ολόκληρες εκτάσεις γης που περπατώντας δε θα διέσχιζε ποτέ στη ζωή του. Αναζητούσε εκείνο το κοπάδι που αμέτρητες μέρες πριν είχε διασταυρωθεί με το δικό του. Το κοπάδι που τον έφερε σε επαφή με τον μοναδικό ελέφαντα που έδωσε νόημα στη ζωή του. Εκείνο τον ελέφαντα που σήμαινε τόσα πολλά για εκείνον και που και γι’ αυτόν σήμαινε κάτι… την Αριάδνη. Έπειτα από μέρες αναζήτησης του κοπαδιού, τελικά το βρήκε, αλλά, όπως τον ενημέρωσαν, η Αριάδνη είχε μείνει πίσω στο σημείο που διανυκτέρευσαν εκείνη τη νύχτα που είδε το αστέρι να πέφτει. Κάποιος του είπε πως την άκουσε να κάνει μια ευχή… Να βγάλει φτερά! Αυτά τα ελεφαντάκια ήταν οι πρώτοι «έκπτωτοι» που κατάφεραν να απελε-φτερωθούν! Να πετάξουν για να βρουν ο ένας τον άλλον!

ΣΚΗΝΗ 12

ΕΞΩΤ. ΖΩΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ – ΗΜΕΡΑΠάνω στην πλάτη ενός ΕΛΕΦΑΝΤΑ προσγειώνεται ένα ΛΕΥΚΟ ΠΟΥΛΙ. Ένα ΑΓΟΡΙ έχει γυρισμένη την πλάτη στον ΕΛΕΦΑΝΤΑ. Το ΛΕΥΚΟ ΠΟΥΛΙ ανοίγει τα φτερά του. Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ σηκώνεται στα πισινά του πόδια, τεντώνει την προβοσκίδα του, μουγκρίζοντας. Το ΑΓΟΡΙ γυρνά και ξαφνιασμένο βλέπει έναν ελέφαντα με «φτερά» να πετάει!
ΑΓΟΡΙ
Μα-μά! Ο ελέφαντα πετάάάει! Έχει φτεράάά!

ΜΗΤΕΡΑ
Τι σου έλεγα Εκτοράκο μου…;

ΑΓΟΡΙ
Μαμά συγγνώμη που δε σε πίστευα. Είχες δίκιο! Οι ελέφαντες έχουν φτερά!

ΜΗΤΕΡΑ
Άντε! Τρέξε να το πεις και στον μπαμπά. Και που ’σαι, Έκτορα; (συμβουλευτικά) Με προσοχή!

Το πλάνο ανοίγει. Το ΑΓΟΡΙ κάθεται σε αναπηρικό αμαξίδιο και σπρώχνει τις ρόδες του για να φτάσει στον ΠΑΤΕΡΑ του. Δίπλα στη ΜΗΤΕΡΑ η ΑΔΕΡΦΗ του, λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία.

ΑΔΕΡΦΗ
Μαμά! Τα ελεφαντάκια… τι απέγιναν;

ΜΗΤΕΡΑ
Θυμάσαι… όταν ο Έκτορας έκανε την ευχή να βγάλει φτερά που η μητέρα του…

ΑΔΕΡΦΗ
Τον ρώτησε αν είναι σίγουρος πως αυτή θέλει να είναι η ευχή του!

ΜΗΤΕΡΑ
Ακριβώς! Όπως είπαμε η «φτέρωση» είναι μια διαδικασία που συμβαίνει σε ηλικιωμένους ελέφαντες, που έχουν ζήσει όλες τις στιγμές της ζωής και δεν υπάρχει λόγος να μείνουν στη γη, γιατί τα έχουν δει όλα. Σπάνια, όμως, η «φτέρωση» συμβαίνει και σε νεαρούς ελέφαντες. Και τότε αυτοί φεύγουν από τη γη για να πετάξουν μακριά, στον ουρανό. Μπορεί να μην τα έχουν δει όλα εδώ στη γη ή να μην έχουν προλάβει να ζήσουν όλες τις στιγμές της ζωής, όμως αυτά τα ελεφαντάκια είναι τυχερά. Έχουν ένα μοναδικό χάρισμα... είναι σοφά! Και ξέρεις γιατί; Γιατί… «γεννιούνται ώριμοι και ωριμάζουν περισσότερο από άλλους που γεννιούνται ανώριμοι και ωριμάζουν ή ίσως και να μην ωριμάσουν ποτέ!».

ΤΕΛΟΣ